Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. At enim hic etiam dolore. Bork Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sed ego in hoc resisto; Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Non semper, inquam; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Utram tandem linguam nescio? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Deinde dolorem quem maximum? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quorum altera prosunt, nocent altera. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quid me istud rogas? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Dat enim intervalla et relaxat. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Facillimum id quidem est, inquam. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Esse enim, nisi eris, non potes. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scrupulum, inquam, abeunti; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Prioris generis est docilitas, memoria;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quae similitudo in

genere etiam humano apparet. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Scrupulum, inquam, abeunti; Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.