Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Respondeat totidem verbis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Bork

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Tria genera bonorum; Tollenda est atque extrahenda radicitus. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Sed emolumenta communia esse dicuntur,

recte autem facta et peccata non habentur communia. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nos vero, inquit ille; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Hos contra singulos dici est melius. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Duo Reges: constructio interrete. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Cur, nisi quod turpis oratio est? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Haeret in salebra. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ut id aliis narrare gestiant? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Iam contemni non poteris. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Equidem, sed audistine modo de Carneade? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Facile est hoc

cernere in primis puerorum aetatulis. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. At enim hic etiam dolore. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Satis est ad hoc responsum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Haeret in salebra.