Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Age sane, inquam. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Eademne, quae restincta siti? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Sed ad rem redeamus; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Sed ad bona praeterita redeamus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Iam in altera philosophiae parte.
Equidem e Cn. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sin aliud quid voles, postea. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Iubet
igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Immo alio genere; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Res enim concurrent contrariae. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Respondeat totidem verbis.
Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Simus igitur contenti his. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Idem iste, inquam, de
voluptate quid sentit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Duo Reges: constructio interrete. Sed ad illum redeo. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Greek