Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quae duo sunt, unum facit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Si longus, levis dictata sunt. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quo tandem modo? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non
potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Primum quid tu dicis breve?
Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Duo Reges: constructio interrete. Facillimum id quidem est, inquam. Cur post Tarentum ad Archytam? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Istam voluptatem
perpetuam quis potest praestare sapienti? Ut id aliis narrare gestiant? Quod vestri non item. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Dat enim intervalla et relaxat. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Minime vero istorum quidem, inquit. Quae cum essent dicta, discessimus.
English
Arabic
French
Spanish
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek