Ecce aliud simile dissimile. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Non est igitur voluptas bonum. Immo alio genere; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Quid iudicant sensus? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Torquatus, is qui consul cum Cn. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Videsne quam sit magna dissensio? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum

publicarum principes extiterunt. Quae cum dixisset, finem ille. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Illi enim inter se dissentiunt.

Quid censes in Latino fore? Quod vestri non item. Et nemo nimium beatus est; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sed fac ista esse non inportuna; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Bork Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Stoici scilicet. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Bork Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Itaque ab his ordiamur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Qui

non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;