Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Is es profecto tu. Quis istud possit, inquit, negare? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Dat enim intervalla et relaxat. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quorum altera prosunt, nocent altera. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Haec quo
modo conveniant, non sane intellego. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.
Sed nimis multa. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.
Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Cur haec eadem Democritus? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed tamen intellego quid velit. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est.
In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut
investigationem novarum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quo tandem modo? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At coluit ipse amicitias. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Duo Reges: constructio interrete. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Recte, inquit, intellegis. Sed haec nihil sane ad rem; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quis est tam dissimile homini. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
English
Arabic
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek