Sin aliud quid voles, postea. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Primum quid tu dicis breve? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.
Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae cum dixisset, finem ille. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Memini vero, inquam;
Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.
Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nemo igitur esse beatus potest. Universa enim illorum ratione
cum tota vestra confligendum puto. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Hic nihil fuit, quod quaereremus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Audeo dicere, inquit.
Hoc non est positum in nostra actione. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Rationis enim perfectio est virtus; Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Et nemo nimium beatus est; Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Hoc non est positum in nostra actione. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Non laboro, inquit, de nomine. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Optime, inquam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Duo Reges: constructio interrete. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
At iam decimum annum in spelunca iacet. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Non est igitur summum malum dolor. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Neutrum vero, inquit ille. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Sed videbimus.
English
Arabic
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek