Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Comprehensum, quod cognitum non habet? Is es profecto tu. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. An eiusdem modi? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur

tandem? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Itaque his sapiens semper vacabit. Hoc non est positum in nostra actione. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Bork Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Bork Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Polycratem Samium felicem appellabant. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Duo Reges: constructio interrete. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quod quidem iam fit etiam in Academia.