Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quid est enim aliud esse versutum? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Si longus, levis dictata sunt. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Primum divisit ineleganter; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ac tamen hic mallet non dolere. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Bork

Nunc de hominis summo bono quaeritur; In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quid nunc honeste dicit? Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hanc ergo intuens debet

institutum illud quasi signum absolvere.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quis istud possit, inquit, negare?

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sullae consulatum? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Duo Reges: constructio interrete.